Groch siewny odgrywa podstawową rolę w grupie roślin strączkowych, jako roślina jadalna i pastewna. Można go uprawiać na nasiona lub zbierać w postaci zielonki. Nasiona roślin strączkowych, w tym grochu odznaczają się dużą zawartością białka około 23-25% w suchej masie o bardzo korzystnym składzie aminokwasowym (zawierają dużo lizyny). W obrębie gatunku można wyróżnić dwie zasadnicze grupy. Pierwszą stanowią odmiany o większych wymaganiach glebowych, które uprawia się głównie na nasiona wykorzystywane w żywieniu zwierząt lub do konsumpcji (grochy jadalne). W grupie tej przeważają odmiany zaopatrzone w wąsy czepne zamiast listków, tworzą bardziej zwarty łan. Drugą grupę tworzą odmiany o mniejszych wymaganiach glebowych zwane potocznie peluszkami, które można uprawiać na glebach kompleksu żytniego bardzo dobrego i zbożowo-pastewnego słabego. Pozyskane nasiona przeznacza się na paszę dla zwierząt gospodarskich. Odmiany peluszki są z powodzeniem wykorzystywane w mieszankach roślin strączkowych i zbożowo-strączkowych (najczęściej ze zbożami jarymi: jęczmieniem i owsem). Groch siewny odgrywa bardzo ważną rolę w płodozmianie, jako roślina przerywająca częste następstwo zbóż po sobie. Jest rośliną fitosanitarną. Krótki okres wegetacji sprawia, że jest bardzo dobrym przedplonem dla gatunków ozimych: rzepaku, jęczmienia i pszenicy. Stanowisko po grochach zostawia dla rośliny następczej sporo resztek pożniwnych zasobnych w składniki mineralne, w tym około 30-50 kg azotu w czystej formie.